Al sinds ik me kan
herinneren heb ik stemmen in mijn hoofd. Ze praten tegen mij. Soms aardig, soms
ook niet. Op een gegeven moment las ik over ‘interne dialoog’ en dacht ik ‘Ah.
Dat dus.’
Op zich een gezellig
geven, je bent nooit écht alleen.. Sommige mensen zijn visueel ingesteld en
hebben er ook beeld bij. Dan zie je zo’n schreeuwend mensje tegen jezelf te
keer gaan. Of heel ongelukkig en zielig zeuren. Of juist hieperdepieperig heen
en weer springen. Dat mensje kun je evengoed zelf zijn. Of trouwens, het kan
ook de gedaante aannemen van een dier, of een stripfiguur.
Weet je wat pas een echte
eyeopener is? Luisteren naar HOE. Hoe je met jezelf praat vertelt je veel over
hoe veel je van jezelf houd.
Snauw je? (Schiet nou toch
op, trut!) Kat je? (Ja hoor, natúúrlijk ben ik weer te laat..!) Ben je bezorgd?
(O shit, dit kan ik helemaal niet, wat denk ik nou!?) Ondermijnend? (En wie is
weer de laatste…?) Ongeduldig? (Heb je dit nou nog steeds niet geleerd!)
Cynisch? (Ja hoor, jou vind iedereen dan weer wél leuk.. not.) Ik verzin deze
niet zelf hoor. Mensen vertellen me dat ze zo tegen zichzelf praten.
Herkenbaar?
Laatst had ik een cliënt
die zei, ik raak helemaal in de war van al die stemmen. Hele normale man,
verder. Maar als hij iets moest beslissen dan kreeg hij van verschillende
kanten in verschillende stemmen advies. En hij wist nooit welk advies nou het
beste was. Ik zei, nou, dat van jou, natuurlijk. Daar schrok hij een beetje
van. Hij dacht dat hij goed moest luisteren en dan een soort gulden middenweg
moest nemen. Niets is minder waar.
Stel je voor, je bent een
kind. En je bent bang. De wereld is best groot en je moet allerlei dingen doen
die je niet wilt en er valt een hoop te leren en je weet het allemaal nog niet
zo. En nu kom je, als volwassene, in een situatie waarvan dat kind denkt:
‘Iieeeeee! Eng!’. Die adviseert jou dan: ‘Niet doen!! Gevaar!! Je moet
overleven!’ Veiligheid gaat voor!’
Of je adviseur is een
puber, wiens leven vooral bestaat uit ‘Hoe val ik het minst op, ben ik toch het
meest populair en maak ik bovendien mijn ouders trots op mij.’ Ik noem maar
wat. Die komt dan langs en zegt misschien: ‘Ja, doe maar even, dat is aardig.
Geen stennis maken. Hè wat? Over jouw grens? Maakt niet uit joh, vooral niet
moeilijk doen. Doe maar normaal.’
Of er komt een jong
volwassen langs die roept: ‘Je moet er wél wat voor doen he??! Het leven is
geen feest he?! Kom op kom op kom op maaaaan!! GoGoGo!! Je moet juist MEER
doen! Zorg dat ze je zien zitten!’.
En dan ben je hier en nu
en moet je een beslissing nemen en dan hoor je al die stemmen om de beurt of
met een beetje pech tegelijk en dan weet je het niet meer. Soms hoor je ook nog
een kritische ouder erbij: ‘Wat ben jíj een slappeling zeg!’.
Er is er maar één die weet
waar ‘ie het over heeft: jij zelf. De oudste. Al die anderen zijn uit een
verleden, onzeker, bang, boos, verdrietig misschien. Maar jij, jij hebt de
levenswijsheid, de ervaring, de kennis, de middelen om weloverwogen een goede
beslissing te nemen.
Dus hoewel luisteren naar
de stemmen in je hoofd je veel inzicht kan geven over waar je nog wat te doen
hebt met jezelf, kun je wat beslissingen nemen betreft maar beter met ferme
stem zeggen: ‘Bedankt voor het advies. Maar deze handel ik even zelf af.’
Emoties zijn soms verwarrend en geven
een gevoel van 'overkomen', maar dat kan ook anders. In deze workshopstaat de
betekenis van emoties centraal. Je leert 'de spelregels' van het 'emotiespel'
en wil al snel niets anders meer spelen. Op de werkvloer én in het privéleven.
Je leert emoties te 'gebruiken' waarvoor ze bedoeld zijn: als een innerlijk
kompas om jezelf op koers te houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten